ανακοίνωση της Πρωτοβουλίας Γένοβα στην ΙΝΤΡΑΚΟΜ

17/5/2016

Συναδέλφισες, Συνάδελφοι

EΠΙΜΕΝΟΥΜΕ ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ ΤΗΣ ΕΡΓΑΤΙΚΗΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ

Η κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ μετά τις αποφάσεις του Eurogroup της Δευτέρας 9 Μαΐου προσπαθεί με κάθε τρόπο να προβάλει το δικό της success story, ότι άνοιξε ο δρόμος για διέξοδο στην κρίση με διευθέτηση του χρέους και αναπτυξιακή προοπτική, ότι οι θυσίες που υπέβαλε τον λαό με το αντιασφαλιστικό-φοροληστρικό νομοσχέδιο, αλλά και τα προαπαιτούμενα του φθινοπώρου, επιτέλους θα πιάσουν τόπο.

Θέλει με αυτόν τον τρόπο να σβήσει την εικόνα της τριήμερης πανεργατικής πολιορκίας που την ανάγκασε να πέσει στα τελευταία σκαλοπάτια της κατρακύλας, να απαντάει στους διαδηλωτές στο Σύνταγμα με ΜΑΤ και χημικά, όπως έκαναν οι κυβερνήσεις της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ.

Όμως η απόφαση του Eurogroup τον μόνο δρόμο που ανοίγει είναι για μνημόνιο διαρκείας (για μόνιμη λιτότητα, ύφεση, εκτόξευση του χρέους, ακόμη περισσότερη λιτότητα-ένας φαύλος κύκλος), ενώ το εργατικό κίνημα βγαίνει από τη νέα Πανεργατική απεργία πιο αποφασισμένο να αντισταθεί στα μνημόνια, παλιά και νέα. Οι «εταίροι-δανειστές» αμέσως έβαλαν μπροστά τον επόμενο γύρο απαιτήσεων. Τον αυτόματο «κόφτη» των κοινωνικών δαπανών – μισθών – συντάξεων σε περίπτωση που δεν βγαίνουν τα δυσθεώρητα «πρωτογενή πλεονάσματα» (3,5% του ΑΕΠ από το ’18 και μετά). Η κυβέρνηση συμφώνησε να τους τον δώσει, ενώ τα (μελλοντικά) ανταλλάγματα για το χρέος μάλλον μεταφράζονται σε παιχνίδια με τις δόσεις για τα τοκοχρεολύσια, που θα δίνονται ως ανταμοιβή της ακόμη μεγαλύτερης και διαιωνιζόμενης λιτότητας.

Τα 6 τελευταία χρόνια οι εργατικοί αγώνες έριξαν 3 μνημονιακές κυβερνήσεις κεντροαριστερές-κεντροδεξιές-δεξιές, ανέδειξαν μια κυβέρνηση με κορμό από τη μεταρρυθμιστική Αριστερά, δημιούργησαν το πιο ισχυρό κίνημα αλληλεγγύης στους πρόσφυγες σε όλη την Ευρώπη. Με τράπεζες κλειστές το 62% του κόσμου ψήφισε ΟΧΙ στα μνημόνια, μια ιστορική ταξική αναμέτρηση.

Παράλληλα είχαμε μια καλπάζουσα στροφή προς τα δεξιά της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ. Οι αυταπάτες πριν τις εκλογές του Γενάρη για σταμάτημα της λιτότητας χωρίς σύγκρουση με το ευρωσύστημα και την εγχώρια αστική τάξη, μετατράπηκαν μήνα το μήνα σε υποχωρήσεις, συμβιβασμούς, συνθηκολογήσεις και τελικά επιθέσεις σε βάρος της εργατικής τάξης και υπέρ του εγχώριου κεφαλαίου και των δανειστών (Ε.Ε. και ΔΝΤ). Η κρίση πάντα κλαδεύει τα χρονικά περιθώρια των «ενδιάμεσων» δρόμων, η ώρα της αλήθειας έρχεται γρήγορα.

Πάντοτε, ιστορικά, ο πρώτος σταθμός της αριστερής στροφής του κόσμου μέσα από τους αγώνες του, όπως και στην Ελλάδα στα χρόνια των μνημονίων, είναι τα «παλιά» αριστερά κόμματα, τα μεταρρυθμιστικά (ρεφορμιστικά) κόμματα της Αριστεράς που παρουσιάζουν τους συμβιβασμούς και τις προδοσίες τους σαν αναγκαία βήματα σε ένα πιο «ρεαλιστικό» δρόμο για να αλλάξει η κοινωνία. Αυτά τα κόμματα δεν είναι ίδια με τα δεξιά κόμματα γιατί ναι μεν στην πράξη έχουν μια πολιτική που συμπλέει με την αστική τάξη, αλλά έχουν άλλη κοινωνική βάση. Εκφράζουν ταυτόχρονα τις προσδοκίες, τις ελπίδες, τους πόθους της πλειοψηφίας της εργατικής τάξης που παλεύει συλλογικά για να βελτιώσει τη ζωή της.

Αυτά τα κόμματα, όπως ο ΣΥΡΙΖΑ, είναι σε μια διαρκή αντίφαση, σε μια διαρκή κρίση. Για αυτό όσο πιο δεξιά είναι η στροφή της ηγεσίας τους, τόσο πιο μεγάλες οι ανταρσίες και οι αμφισβητήσεις από τα αριστερά, από τον ίδιο τον κόσμο τους, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι οι ηγεσίες τους παραιτούνται εύκολα από το να παρουσιάζουν τους συμβιβασμούς και τα ξεπουλήματά τους σαν αναγκαία βήματα σε ένα πιο «ρεαλιστικό» δρόμο για να αλλάξει η κοινωνία.

Σχολιάζοντας και την ανακοίνωση της ΚΟΒ INTRACOM του ΚΚΕ που επικεντρώνεται σχεδόν αποκλειστικά στη ΓΕΝΟΒΑ ΙΝΤΡΑCOM αλλά και την ΑΝΤΑΡΣΥΑ:

Σαν ΓΕΝΟΒΑ INTRACOM, δραστηριοποιούμαστε συνδικαλιστικά στο χώρο μας και ταυτόχρονα παρακολουθούμε στενά και με άποψη τις τάσεις του εργατικού κινήματος και της αριστεράς. Μέλη της ΓΕΝΟΒΑ δραστηριοποιούνται ανοιχτά πολιτικά στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Σαν παράταξη όμως η ΓΕΝΟΒΑ παλεύει για να συσπειρώσει ευρύτερα τους εργαζόμενους του χώρου σε αγωνιστική-ενωτική κατεύθυνση απέναντι στην εργοδοσία και τις αντεργατικές πολιτικές αλλά και σε αλληλεγγύη με όλους τους εργαζόμενους - πολεμώντας τον κοινωνικό αυτοματισμό, το ρατσισμό και τη φασιστική απειλή.

Για το ΚΚΕ το ΟΧΙ στο Δημοψήφισμα σήμαινε στήριξη στον Τσίπρα. Κι όμως όλοι έχουν καταλάβει ότι το 62% ΟΧΙ, η δυναμική του ΟΧΙ, ήταν ο μεγαλύτερος εφιάλτης της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ. Έκανε εκλογές το Σεπτέμβρη για να νομιμοποιήσει την κωλοτούμπα του, την μετατροπή του ΟΧΙ σε ΝΑΙ και την νεκρανάσταση των πολιτικών εκπροσώπων του ΝΑΙ που είχε στείλει ο κόσμος στα αζήτητα. Έχασε την πιο αριστερή του πτέρυγα, συνεχίζονται οι ανταρσίες μέσα στο ΣΥΡΙΖΑ με την ψήφιση των μέτρων υλοποίησης του τρίτου μνημονίου και τους «κόφτες», αλλά και με την μεταστροφή του στο προσφυγικό.

Είναι ανιστόρητη και πολιτικά λάθος η θέση ότι οι διαφορετικοί συσχετισμοί δύναμης μεταξύ εργατών –αστών μέσα στον καπιταλισμό εκφράζονται μόνο από τη διαφορά μεταξύ χούντας και αστικής δημοκρατίας, όπως λέει η ΚΟΒ ΙΝΤΡΑΚΟΜ του ΚΚΕ στην ανακοίνωσή της. Μέσα στην αστική δημοκρατία μπορεί να έχουμε μεγάλες διαφορές στο συσχετισμό δύναμης μεταξύ εργατών –αστών που θα εκφράζεται πολιτικά με την ενίσχυση της αριστεράς σε βάρος της δεξιάς (όλων των πτερύγων τους) και ανάποδα.

Για να μην πάμε στη Χιλή του Αλλιέντε ή στη Θάτσερ της Αγγλίας κ.ο.κ., ας δούμε το παράδειγμα της Κύπρου, όπου από το 2008 κυβέρνηση ήταν ο Χριστόφιας και το ΑΚΕΛ, το ιστορικό μεταρρυθμιστικό αριστερό κόμμα της χώρας. Και έπεσε το 2013 γιατί έφερε μνημόνιο. Ας μας πει η ΚΟΒ ΙΝΤΡΑΚΟΜ του ΚΚΕ, είναι και το ΑΚΕΛ ένα δεξιό κόμμα και αν όχι, ποια είναι η διαφορά μεταξύ ΑΚΕΛ και ΣΥΡΙΖΑ, ποια η διαφορά μεταξύ Τσίπρα και Χριστόφια;

Η μεταρρυθμιστική Αριστερά του Τσίπρα, παρά την κατρακύλα της στα τελευταία δεξιά σκαλοπάτια, συνεχίζει να δίνει τη μάχη του αριστερού «ρεαλισμού». Ποια είναι εδώ και τώρα η πιο αριστερή ρεαλιστική πολιτική σε αυτές τις συνθήκες; Πείτε μου και θα την κάνω, προκαλεί ο Τσίπρας. Το κόστος εξόδου, ισχυρίζεται, είναι μεγαλύτερο από το κόστος παραμονής στην ευρωζώνη. Και στο μέτωπο του ρατσισμού δηλώνει ότι οι πρόσφυγες είναι μεν θύματα του πολέμου και δε τους φορτώνουμε το φταίξιμο για την κρίση με ένα χυδαίο ακροδεξιό-ρατσιστικό τρόπο, αλλά δεν μπορούμε να είμαστε η μόνη χώρα στην Ευρώπη με ανοικτά σύνορα, αφού οι υπόλοιποι δε θέλουν να μοιραστούν το «βάρος».

Την ανοχή στο ΣΥΡΙΖΑ την καλλιεργεί όποιος δεν έχει εναλλακτική πρόταση για το σήμερα. Δε στέκει να απευθύνεται αυτή η κριτική σε δυνάμεις όπως η ΑΝΤΑΡΣΥΑ που αναδεικνύει τη στροφή αριστερά του κόσμου και διεκδικεί Στάση Πληρωμών εδώ και τώρα, μονομερή διαγραφή του χρέους για να σταματήσουν τα μνημόνια. Και ταυτόχρονα επιχειρηματολογεί ότι δεν πρέπει να φοβηθούν οι εργαζόμενοι το Grexit γιατί με όπλο τον εργατικό έλεγχο, ξεκινώντας από το τραπεζικό σύστημα, μπορούν να συντρίψουν τις όποιες κερδοσκοπικές επιθέσεις επιχειρηθούν από τα αφεντικά κατά την έξοδο. Άπλωμα του εργατικού ελέγχου –γέφυρα με τη σοσιαλιστική στρατηγική είναι η πολιτική πρόταση πάλης της ΑΝΤΑΡΣΥΑ προς το κίνημα. Την ίδια στιγμή η θέση του ΚΚΕ είναι ότι δεν υπάρχει καμιά αριστερή στροφή στην κοινωνία, ναι μεν δεν αναγνωρίζει το χρέος και είναι γενικώς ενάντια στα μνημόνια, την ευρωζώνη και την Ε.Ε., αλλά κουβέντα για Στάση Πληρωμών και Grexit εδώ και τώρα. Στο δημοψήφισμα του Ιούλη, όταν ο κόμπος έφτασε στο χτένι, συμπλήρωνε ότι, σ’ αυτές τις συνθήκες, το Grexit θα είναι και χειρότερο από τα μνημόνια, θέση που δεν έχει αλλάξει ούτε και σήμερα.

Στο προσφυγικό-μεταναστευτικό η κυβέρνηση προχώρησε σε ένα «ρατσιστικό μνημόνιο». Αλλά αν δεν υιοθετείς, όπως η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, την πολιτική ανοικτών συνόρων, αν δε σπας καθαρά με τις ιμπεριαλιστικές –ρατσιστικές πολιτικές της «Ευρώπης-φρούριο», πέρα από την καταγγελία τους, αν δεν παίρνεις καθαρή θέση ότι χωράνε οι μετανάστες και οι πρόσφυγες στη χώρα γιατί είναι εργάτες που μπορούν να παράγουν πλούτο όπως και οι έλληνες άνεργοι, αλλά δε χωράνε οι καπιταλιστές γιατί δημιουργούν κρίση και ανεργία, ουσιαστικά κινείσαι στο επίπεδο βελτιώσεων του πλαισίου της κυβέρνησης, όσο και να την καταγγέλλεις.

Ούτε το ζητούμενο στο κίνημα είναι να διστάζεις να συμπαρατάσσεσαι για δράσεις με τις ηγεσίες των συνδικάτων παρά το γεγονός ότι διαφωνείς στα θεμελιώδη προβλήματα του εργατικού κινήματος. Επιδιώκουμε συνδικαλιστικά, συστηματικά, τις κοινές δράσεις -κι’ όχι τις συμβολικές ξεχωριστές συγκεντρώσεις- που εμφανίζονται στη βάση της επείγουσας ανάγκης να εξασφαλιστεί για την εργατική τάξη ένα ενιαίο μέτωπο απέναντι στις καπιταλιστικές επιθέσεις, σε όλες τις περιπτώσεις που ο κόσμος που ακολουθεί αυτές τις ηγεσίες είναι έτοιμος να ενωθεί σε έναν κοινό αγώνα και όταν αυτές οι ηγεσίες αναγκάζονται σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό να γίνουν εργαλεία αυτού του αγώνα, παρά το γεγονός ότι θα ακολουθήσουν κατά κανόνα τρικλοποδιές στη συνέχεια.

Αλλά ποια ήταν η στάση του ΠΑΜΕ στο επίπεδο του μαζικού κινήματος στις πρόσφατες κινητοποιήσεις ενάντια στα μέτρα του τρίτου μνημονίου; Η ΓΣΕΕ είχε κατ’ αρχήν μια διαλυτική στάση στην κλιμάκωση των κινητοποιήσεων μετά την Πανεργατική στις 4 Φλεβάρη. Ο πιο σταθερός υποστηρικτής των επόμενων βημάτων που πρότεινε η ΓΣΕΕ, της 48ωρης απεργίας όταν ψηφιστεί το νομοσχέδιο, σαν το μοναδικό επόμενο απεργιακό επόμενο βήμα του κινήματος, ήταν το ΠΑΜΕ, σε όλους τους χώρους, παρά το γεγονός ότι γινόταν όλο και πιο φανερό ότι η ψήφιση του νομοσχεδίου θα γινόταν μέσα στο Πάσχα ή αιφνιδιαστικά αμέσως μετά.

Στο Δ.Σ. του σωματείου μας, όχι μόνο η ΑΚΕ, αλλά και η ΑΕΕ δε στήριξε την πρόταση της ΓΕΝΟΒΑ για στάση εργασίας και συγκέντρωση-συζήτηση για το ασφαλιστικό στις 7 Απρίλη, μέρα απεργίας της ΑΔΕΔΥ για να προετοιμάσουμε τη 48ωρη στο χώρο, αλλά και να πιέσουμε για συμμετοχή και του ιδιωτικού τομέα στις 7/4, με τη δικαιολογία ότι αφού δεν το έβαλαν τα κεντρικά συνδικάτα (των Παναγόπουλων) δε θα βοηθήσει να πάρουμε εμείς δική μας απόφαση σε κεντρικό ζήτημα. Στα ΜΜΕ, όπου έγιναν Γ.Σ. και βγήκαν πριν το Πάσχα κινητοποιήσεις διαρκείας των εργαζομένων, το ΠΑΜΕ υποστήριξε τη θέση-φρένο ότι η σωστή τακτική ήταν η εξοικονόμηση δυνάμεων και η καλύτερη προετοιμασία της 48ωρης για τον κλάδο των ΜΜΕ. Όχι η δική τους απεργία που ουσιαστικά έδινε τον τόνο για το τι έπρεπε να κάνουν και οι υπόλοιποι κλάδοι πιέζοντας και τη ΓΣΕΕ να σπάσει την αδράνειά της.

Προφανώς δεν μπορεί να είναι αδιάφορο αν το ρεύμα απογοήτευσης απέναντι στο ΣΥΡΙΖΑ γίνει ρεύμα υποστήριξης της ακραιφνώς νεοφιλελεύθερης Ν.Δ. με τις ακροδεξιές συνιστώσες της. Πολύ περισσότερο αν, θεωρητικά, γίνει ένα απροκάλυπτα ακροδεξιό ρεύμα. Παλεύουμε να κερδίσουμε αυτό τον κόσμο από τα αριστερά του Τσίπρα. Θα είναι μια αρνητική εξέλιξη η παλινόρθωση της δεξιάς για το συσχετισμό δύναμης μεταξύ εργατών–αστών και αυτό θα οφείλεται στην πολιτική της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ που, κατρακυλώντας όλο και πιο δεξιά, νεκρανασταίνει τους Μητσοτάκηδες και Σαμαροβενιζέλους, οι οποίοι, αν τους δοθεί η ευκαιρία, θα συνεχίσουν με τη μεγαλύτερη ορμή το προηγούμενο αντεργατικό τους έργο για να έρθουν οι επενδυτές που θα μας σώσουν, αφού πρώτα μας ξαπλώσουν στο έδαφος. Από πού προκύπτει ότι αυτή η παραπάνω αντίληψη είναι ψήφος στο ΣΥΡΙΖΑ;

O σοσιαλισμός είναι πάντα η εναλλακτική στρατηγική απέναντι στις αστικές διαχειρίσεις που αργά ή γρήγορα γυρίζουν σε αντεργατικές επιθέσεις. Αλλά ο σοσιαλισμός αποδεικνύεται και πρόσφατα, εδώ και ενάμισι χρόνο, ότι δεν μπορεί να είναι ένα ευχολόγιο, ένα εικόνισμα που χωράει οποιαδήποτε δεξιόστροφη πολιτική επιλογή στις σημερινές συνθήκες, όπως ο ΣΥΡΙΖΑ πράττει, σε μια αδιέξοδη αναζήτηση ενός ανύπαρκτου «ενδιάμεσου» δρόμου.

Αλλά η μη ύπαρξη μεταβατικού “σταδίου” (ενδιάμεσου δρόμου), όπως η σφοδρή αντιπαράθεση των στρατοπέδων του ΝΑΙ και του ΟΧΙ κατέδειξε τον Ιούλη, δεν μπορεί να μεταφράζεται σε μη ύπαρξη μεταβατικού αντικαπιταλιστικού προγράμματος (ενός πλαισίου άμεσων πολιτικών στόχων) πάλης των λαϊκών τάξεων για μια άμεση, λυτρωτική απάντηση στις αγωνίες και τις ανάγκες τους και το οποίο γεφυρώνει τις σημερινές διεκδικήσεις με την ανατροπή του καπιταλισμού. Η μη υιοθέτηση ενός αντικαπιταλιστικού μεταβατικού προγράμματος οδηγεί στην ηττοπαθή-σεκταριστική λογική του “επαναστατικού τελεσιγραφισμού” από μία αυτοανακηρυγμένη “πρωτοπορία”, που θέτει ως προϋπόθεση για την ανάπτυξη μετωπικής δράσης την αποδοχή των δικών της στρατηγικών στόχων από τις λαϊκές μάζες. Η μάχη με το ρεφορμισμό (δηλ. τη στρατηγική της μεταρρύθμισης - όχι της ανατροπής- των θεσμών για την κοινωνική αλλαγή) δεν αντιμετωπίζεται με αφορισμούς, ηθικολογίες, ισοπεδωτισμούς ή συνωμοσιολογίες. Είναι μάχη και ρήξη με το είδος του «ρεαλισμού» που πηγάζει από την αστική ιδεολογική ηγεμονία στο εργατικό κίνημα. Απαιτεί ξεκαθαρίσματα, ρήξεις και ανατροπές στο σήμερα που φέρνουν πιο κοντά το σοσιαλισμό, με όπλο τη μεγαλύτερη συσπείρωση στο κίνημα που θα επιβάλει αυτές τις ρήξεις. Αυτό είναι το αντίδοτο στην πολιτική της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ, η οποία επιλέγει το ρεαλισμό των μνημονίων με την αέναη λιτότητα, των συμφωνιών Ε.Ε-Τουρκίας και την εμπιστοσύνη στους «επενδυτές». Ο σοσιαλισμός νοείται μόνο σαν μια υπαρκτή τάση που συγκρούεται με την υπάρχουσα τάξη πραγμάτων -κάτι πολύ διαφορετικό από ένα απλό “ιδανικό” για το ακαθόριστο μέλλον- κι οφείλει να αναπτύσσεται μέσα από το σημερινό κίνημα για την ανατροπή των κοινωνικών και πολιτικών συσχετισμών σε βάρος του κεφαλαίου, συγκεντρώνοντας δυνάμεις για αποφασιστικές αναμετρήσεις, οι οποίες θέτουν επί τάπητος το ζήτημα της κατάκτησης της πολιτικής εξουσίας από την εργατική τάξη. Ο αγώνας συνεχίζεται.